Mijn ogen werden direct aangetrokken door een rode stof.
Ik weet niet hoe dat bij u zit, en er moet zeker een naam bestaan voor dit soort mensensoort, maar bij mij stopt dat niet bij de aantrekking van de ogen alleen. Neen, één of andere cerebellumachtige verbinding zorgt ervoor dat mijn rechterhand op dat moment (echt waar, het moet een fractie van een seconde schelen maar zeker niet meer) naar de muis gaat en klikt en dat ik, nadat ik wat codes heb moeten vervolledigen, meestal 2 dagen later de postbode over de vloer krijg.
Dus kijk, ik kan daar weinig aan doen. En inderdaad, de volgende dag stond de postbode hier. Met een pak in de hand dat aan mij gericht was, met daarin, een schone lap rode tricot stof
Ik vind dat iets wonderlijks. Het rafelt niet, zit (meestal) snel in elkaar en vooral...miltifunctioneel inzetbaar. Hemdjes, pulls, joggingsbroeken, kruippakjes, ondergoed,... alles behalve kleedjes. Ik vind het lastig om dan niet direct aan een slaapkleed te denken. Maar kijk. met kerst in het vooruitzicht, vroeg ik aan een aantal kenners een geschikt patroontje voor een trictokleedje. Hilde gaf me de tip om de Candydress van La maison victor te proberen.
Twee weken voor datum tekende ik voor Ida een candy dress in maatje 116, Oscar het Theo hemd in maat 98 en voor Jef gebruikte in het patroon van kiind in maat 68. Alledrie patronen die ik nog nooit had gemaakt.
Nog nooit. En al zeker niet in tricot, want buiten het kopen daarvan heb je daar eingelijk ook niet zoveel ervaring mee.
U begint dat hier al door te hebben. Zeker als u mij al enige tijd volgt. Deadline. Een strakke.
Zo één van dinsdagochtend (ohja om 5u begonnen) een candydress, woensdagavond een jumpsuit én donderdagochtend een hemdje mét lange mouwen. Want donderdag vertrok je naar Frankrijk en moest het geheel af zijn. Graag.
Zeer graag zelfs.
U denkt? Die Sofie, die overdrijft. Zo last minute? Onmogelijk! En haar valiezen moest ze die donderdag ook nog zeker maken?
Helaas, er zijn getuigen. Veel getuigen. Een naaiclub vol met getuigen!
En dan nu enkel nog beelden. Want die zeggen soms veel meer dan heel deze tekst samen.
Kleerkastfoto...
Aanpassingen: maat 116, 3 cm aan elke kant smaller gemaakt. Lange mouw van bestaande pull overgetekend. Halsboord gemaakt van tricot.
Met wat actie!
En samen ziet dat er zo uit...
En dan kunnen we enkel nog zeggen
U begint dat hier al door te hebben. Zeker als u mij al enige tijd volgt. Deadline. Een strakke.
Zo één van dinsdagochtend (ohja om 5u begonnen) een candydress, woensdagavond een jumpsuit én donderdagochtend een hemdje mét lange mouwen. Want donderdag vertrok je naar Frankrijk en moest het geheel af zijn. Graag.
Zeer graag zelfs.
U denkt? Die Sofie, die overdrijft. Zo last minute? Onmogelijk! En haar valiezen moest ze die donderdag ook nog zeker maken?
Helaas, er zijn getuigen. Veel getuigen. Een naaiclub vol met getuigen!
En dan nu enkel nog beelden. Want die zeggen soms veel meer dan heel deze tekst samen.
Kleerkastfoto...
Aanpassingen: maat 116, 3 cm aan elke kant smaller gemaakt. Lange mouw van bestaande pull overgetekend. Halsboord gemaakt van tricot.
Met wat actie!
En samen ziet dat er zo uit...
En dan kunnen we enkel nog zeggen