Pagina's

maandag 28 december 2015

over K3: kerst, kleren en internetaanKopen

Ergens midden december (dacht ik) lanceerde mon depot een nieuwe lading Lily Balou stofjes.
Mijn ogen werden direct aangetrokken door een rode stof.
Ik weet niet hoe dat bij u zit, en er moet zeker een naam bestaan voor dit soort mensensoort, maar bij mij stopt dat niet bij de aantrekking van de ogen alleen. Neen, één of andere cerebellumachtige verbinding zorgt ervoor dat mijn rechterhand op dat moment (echt waar, het moet een fractie van een seconde schelen maar zeker niet meer) naar de muis gaat en klikt en dat ik, nadat ik wat codes heb moeten vervolledigen, meestal 2 dagen later de postbode over de vloer krijg.

Dus kijk, ik kan daar weinig aan doen. En inderdaad, de volgende dag stond de postbode hier. Met een pak in de hand dat aan mij gericht was, met daarin, een schone lap rode tricot stof


Ik vind dat iets wonderlijks. Het rafelt niet, zit (meestal) snel in elkaar en vooral...miltifunctioneel inzetbaar. Hemdjes, pulls, joggingsbroeken, kruippakjes, ondergoed,... alles behalve kleedjes. Ik vind het lastig om dan niet direct aan een slaapkleed te denken. Maar kijk. met kerst in het vooruitzicht, vroeg ik aan een aantal kenners een geschikt patroontje voor een trictokleedje. Hilde gaf me de tip om de Candydress van La maison victor te proberen.

Twee weken voor datum tekende ik voor Ida een candy dress in maatje 116, Oscar het Theo hemd in maat 98 en voor Jef gebruikte in het patroon van kiind in maat 68. Alledrie patronen die ik nog nooit had gemaakt.
Nog nooit. En al zeker niet in tricot, want buiten het kopen daarvan heb je daar eingelijk ook niet zoveel ervaring mee.

U begint dat hier al door te hebben. Zeker als u mij al enige tijd volgt. Deadline. Een strakke.
Zo één van dinsdagochtend (ohja om 5u begonnen) een candydress, woensdagavond een jumpsuit én donderdagochtend een hemdje mét lange mouwen. Want donderdag vertrok je naar Frankrijk en moest het geheel af zijn. Graag.
Zeer graag zelfs.
U denkt? Die Sofie, die overdrijft. Zo last minute? Onmogelijk! En haar valiezen moest ze die donderdag ook nog zeker maken?
Helaas, er zijn getuigen. Veel getuigen. Een naaiclub vol met getuigen!

En dan nu enkel nog beelden. Want die zeggen soms veel meer dan heel deze tekst samen.

Kleerkastfoto...
Aanpassingen: maat 116, 3 cm aan elke kant smaller gemaakt. Lange mouw van bestaande pull overgetekend. Halsboord gemaakt van tricot.




Met wat actie!



En samen ziet dat er zo uit...


En dan kunnen we enkel nog zeggen

zaterdag 19 december 2015

over eigenwijze bambi's

Excuseer. Een aandachtige lezer had iets verwacht met wat rode stof enzo. We maken vooruitgang. Er werden maar liefst 2 patronen geknipt én dat terwijl Jef de hele dag in mijn draagdoek zit én Oscar ergens anders aan mijn lijf hangt (ik heb veel lijf om aan te hangen,dat scheelt) en Ida ergens aan het bmx'en is (hart vasthouden). En kijk in een verloren moment dacht ik: ik werk eerst een rok af. Dus die rode stof, die ligt er nog even. Maar we hebben nog tijd.

Foute gedachten, ik moet er mij leren tegen wapenen.

De titel ging oorspronkelijk iets minder mooi, iets minder omfloerst, iets meer met een vloekwoord zijn
of drie.

Want de bambi's die ik koos waren meer dan eigenwijs. 

* het begon al met het patroon. Neen, het is niet de moeite om te googlen. Ik deed het immers voor u en ik vind werkelijk niemand terug die deze rok al maakte. Maar geloof me op mijn woord: deze rok was bedoeld om er anders uit te zien. 
* mijn geduld werd meermaals op de proef gesteld. Ik begon er VORIGE herfst aan. En kijk, op de valreep, een jaar later klaar. En dat beste mensen, is me nog nooit overkomen. Nog nooit (tenzij u alle in de vuilbak gekieperde projecten meetelt)
* de voeringstof gleed weg, rafelde uit, kon niets van mij verdragen. En dat werd geweldig wederzijds.
* de rekker werd uitgerekkerd door mijn bruut kracht. Maar hey, dat kon er nog bij hoor!
* ik stikte eens de voering met valse plooien. ohja, die f*cking voering.
* ik knipte in het voorpand terwijl ik eigenlijk een knoopsgat diende te maken

Maar het is af. Af, af en af.
 U ziet het misschien niet maar het heeft 2 zakken in het voorpand. Een handigheid voor Ida.


Liefelijke bambi's, dat doet wat met ne mens...serieus. Daar worden liefelijke meisjes ook een beetje eigenwijs van.

Onderrok komt enkel piepen als ge de zakken zoekt, sjans ;)

En mocht je het verhaal niet lezen, zou je toch zeggen...bambi's hoe schoon is dat nu?
Ik weet wel beter!

donderdag 17 december 2015

over de tijd van het jaar



Die donker wordende dagen, het verschijnen van lichtjes her en der, het krijgen van kaartjes, versieringen in en buiten huis,...
Ge weet 't is de tijd van't jaar, ge daar soms heel lyrisch van worden.

Soms ook heel cynisch.

Soms ook geweldig euforisch.

Vandaag even het laatste want het eerste kaartje viel deze week in de bus en ja gij zijt zo iemand die hoopt dat er nog veel volgen (hint,hint, hint)
En nu hebt ge daar dit jaar iets voor uitgedacht. In plaats van schoon op een rijtje dacht ge nu: de boom in!

Letterlijk dan

Een halve washi tape boom, met als kerstbal al een kaartje.
een halve vraagt u zich af? Wel dit is geplakt tegen een hoek in de muur.
Dus om 't hoekje komt de boom piepen (oké ik zit misschien al net iets te lang thuis, maar voor mij was dit geweldig grappig en goed gevonden, nu draai ik zelf met mijn ogen. Dat laatste is dus toegestaan ;) )

en net als toen en toen is het nu ook weer van datte. De jaarlijkse nieuwe kerstbal.

En ook wel bandwerk.
Nu niet meer Ida alleen, ahneen Oscar moest er ook aan geloven.

Al hebben we het vroegtijdig stilgelegd. Jongens met rsv, laten zich niet zo gemakkelijk overtuigen om mee te doen.



Geniet ervan! Want voor je het weet zijn die flikkerende lichtjes, die vallende naalden, die kaartjes in de bus, familiefeesten, vriendenfeesten,... zo weer voorbij!

En hier vieren we dat in een schoon stofje. Dat is toch het plan, dus als alles lukt...
zien jullie weldra dit schoon stofje verwerkt.
Benieuwd? Awel ik ook!

maandag 7 december 2015

save the best for last?

Dames en heren

de laatste week voor bloggers for life gaat nu in. En ik moet eerlijk bekennen, week na week overtrof het mijn verwachtingen. Ik hoop die van u ook.
Maar deze week?
Deze week werd ik van mijn sokkel geblazen en vrees ik dat "loss gehen" het enige antwoord hierop is.
Ik hoop bij jou ook.




33 | Jace did it | 34 | Kaatje Naaisels | 35 | Khadetjes  | 37 | Liesellove  | 38 |Nononsonsmoms | 39 | Paspelpoezen  | 40  | Remi&Henri  | 41 | Stannel  | 42 |Van Jansen  | 43 | Woohoo – by Davina  | 44 | Emma en Mona

Ook keuzestress gekregen? Awel, ik ook :)

maandag 30 november 2015

donderdag 26 november 2015

Confessions of a (drama) mum

Aan deze tien zaken kan je zien/horen/ruiken/... dat je met een gezin te maken hebt.
Met jonge kinderen.

Of gewoon met een ongeorganiseerde moeder.

In ons geval, de beiden. Ik geef het toe!

1. Als je af en toe iemand in huis ziet rond huppelen op één been. Het betreft hier een volwassen persoon. Niet als spelletje. Integendeel. Er worden tegelijkertijd wat vloekwoorden binnensmonds gehouden. Een klein metertje van de springende, huppelende (uw wilt niet weten welk bijvoeglijk naamwoord best bij mij past) volwassenen een blokje, een stuk trein, een kopje,... een object alwaar je gemakkelijk op kan stappen.

2. Slabben. Echt overal. Op uw schouder (alsof dat helpt), aan de computer, in de keuken, in de zetel, in uw bed (keisexy om dat tijdens het occasioneel geknuffel van onder uw lief te halen), in het bedje van de kleine, aan het bedje van de kleine, in was, in de wasmachine en als ge sjans hebt zijn er nog een paar opgevouwen in de buurt van de verzorgingsmat.

3. Beveiliging. Dat kan in verschillende vormen voor komen. Wij hebben een hekje aan onze trap staan. Om te vermijden dat Oscar naar boven komt. Helaas trekt hij het er ook van tussen dus staat het er meer als sier. Bij sommigen zijn de hoekjes afgedekt, ligt er iets om geen vingers tussen de deuren te krijgen, is er een tuinhek geplaatst rond de kachel. onze hoekjes zijn onafgedekt en dat zie je wel eens aan het voorhoofd van één der kinderen hier.

4. "Let niet op de rommel". Mijn moeder zei dat vroeger al en dan moest je echt zoeken naar een kussen dat een centimeterke scheef gezakt was of een kurkentrekker die niet meteen opgeborgen werd. In mijn huis mag je écht niet letten op de rommel. Want net zoals slabben, vind je het overal. Al proberen we ons bed te vermijden.

5. Ge vraagt uw regelmatig, zo niet meermaals per week af, wat je toch deed met uwen tijd als ge geen kinderen had. Als je logisch nadenkt weet je dat het onmogelijk is om al die tijd geslapen te hebben, maar het lijkt toch echt zo.

6. Het hoofdschuddende communiceren, oogtrekkend ongelijk geven, met vingers wijzende informatie doorgeven,...alles om de andere duidelijk te maken dat er iets moet gebeuren zonder daar woordelijk de nadruk op te leggen. Veelvuldig gebruik tijdens familiefeestjes, zodat je precies ten alle tijden alles onder controle hebt.

7.  Fierigheid op alles wat het nageslacht produceert. Dat kan van kak op het potje tot kunstwerken zijn. bij he teerste ben je blij dat hij het volgens het boekje doet, bij he ttweede stimuleer je om haar eigen weg te zoeken. Wij hangen alle (kunst) werken omhoog in onze toilet, trekken er een foto van als we geen plaats meer hebben en die foto komt in een boekje terecht. Ik fier? Understatement!
(u snapt dat we kak niet omhooghangen, Da's er over, maar foto van getrokken. Check!)

8. De snelheid waarmee gij naar't wc kunt, uw kunt douchen, uw andere kleren aantrekt, uw haar fatsoeneert is gelijkevenredig met de snelheid waarmee Usian Bolt optrekt in zijn finales. Dat allemaal om het in uw eentje te kunnen doen. Want één aarzeling en heel uw kroost komt mee in diene wc (zo blij dat de jongste nog blijft liggen), staat er ene in de douche over te dragen van de andere (zo bij dat de jongste nog niet kan praten), staan er al vuile handen op uw pas gestreken kleed (zo blij dat de jongste niet overgeeft) en wilt uw dochter hetzelfde kapsel als gij nadat ge het hare met veel moeite in twee vlechten had gekregen.

9. Het ontsnappen van uw moeder uit uw mond. Uitspraken die gij later nooit ging zeggen, die ge met volle overtuiging toch maar zegt. Dingen die gij nooit ging doen, toch met volle verstand en voorbedachte reden doet. En u er zelf op betrappen dat ge af en toe en heel stiekem een beetje op uw moeder lijkt.

10.  Contentementig gezucht. Als jullie allen op tijd gewassen, gekleed én gekamd geraken. Als jullie eens geen tut, reservekledij, poppetje, speelgoedje,...vergeten zijn. Als jullie uitgeput in de zetel ploffen na een drukke dag. Als ze ne keer op een ander mogen slapen. Als ge vrienden ziet en die zeggen: ge doet dat zo slecht nog niet.
Maar vooral als er eentje zegt: mama, gij zijt toch de liefste van Afrika hé.

woensdag 18 november 2015

de liefde

Het begon in de kleuterklas. Naar't schijnt. Ik had daar een lief. Veel weet ik er niet meer van, alleen dat ik er smiley badges van kreeg. Op dinsdag kreeg Carolien die, op woensdag Sarah, op donderdag Vanessa en vrijdag Valerie.

Hem zie ik heel af en toe nog terug. Zonder smiley badges. Gelukkig maar.

Toen werd ik plots elf en ging op scoutskamp. Niet mijn eerste kamp maar wel de eerste keer dat mijn  hormonen op hol sloegen. Compleet op hol. Bakvisserig op hol. Gelijk in de Joepie. Ik ging internationaal. Een Ier. Die toevallig op vakantie was en zo meemocht op kamp. En mij mijn eerste kus gaf. In het bijzijn van één van mijn beste vriendinnen. Want die sprak Engels. Ik kon enkel: aaai luuuw joe zeggen.
Hij zorgde ervoor dat ik niet bang was in het donker. 'T was van korte duur.

Hem zag ik toevallig deze zomer terug op facebook. in een trouwkostuum met naast hem zijn Ierse deerne. 

Tussen mijn vijftiende en zeventiende is er een waas van verliefdheden/ lusten/zottigheden. Sommigen waren onvergetelijk. In al hun goedheid. Zo waren ze niet allemaal. Helaas.

Waarvan: de one night tent, de toyboy, de juiste jongen uit het verkeerde dorp, de verkeerde jongen uit het juiste dorp, de geheime verliefdheid, vakantieliefde, de kerel met de gepimpte scooter, het weddenschapslief, 't ex-lief van mijn beste vriendin, een internetdate en een beste vriend crush.

Met geen van hen hield ik het langer dan drie maand uit, met sommigen zelfs geen hele avond. Hier zie ik er niet zoveel van terug. Misschien bij sommige maar best ook ;)

En toen kwam ik Jan tegen. Ook op de scouts. Even oud als mij. Goed en degelijk. We lachten heel wat af na school. En in't weekend. Gingen samen kamperen. Naar het eindejaarsbal. Hij was mijn eerste échte liefde. Zo voor eeuwig en altijd. U kent dat wel. Man, wat was ik verliefd. Hij was zo sterk. Voorspelbaar. De wereld was van ons. Dacht ik.
En u voelt aan uw kleine teen dat er een maar aan zat te komen. (Of u las mijn persoonsbeschrijving eens goed door). Goed en degelijk bleek ook een *eikelig* kantje te hebben. Hij had aan mij niet genoeg.
Mijn wereld verging. Echt. Gedaan met sprookjes, vertrouwen, zelfvertrouwen en lachen.
Gedaan met onvoorwaardelijke liefde.

Naar Jan kon ik lang niet kijken met een gevoel van stompen recht in mijn maag. Ik zag hem nog (scoutsgewijs) regelmatig. Ik heb hem vervloekt met alle vormen van schijterij. Haar ook natuurlijk.

Alles slijt. Nu zie ik hem heel af en toe nog eens. En kan ik enkel lachen om mijn verliefde naïviteit.

En toen zag ik Tom. Hij was roadie van een plaatselijke band en stond op een podium te prutsen met wat draden en snoeren en ik zuchtte: waarom kan er zo iemand eens niet verliefd worden op mij. Iemand met een passie. Ohja iemand met een poepke gelijk hem (een beetje oppervlakkigheid is mij niet vreemd). Verder dan gezucht is het toen niet gekomen.
Maar als ik terugdenk aan mijn gezucht voel ik het allemaal weer opborrelen. Een dikke week later bleek dat hij ook zoiets moet gedacht hebben (alleen van dat poepke ben ik niet zo zeker ;) )
Hij bracht mij in de war, nam me mee naar optredens, bracht me van mijn stuk, zei dingen waar mijn lachspieren de dag nadien nog pijn van deden, stelde zichzelf in vraag, was kritisch, zei dingen waar ik even niets op wist te zeggen, deed mij genieten.
Ik speelde van "hard to get" (remember Jan) Maar heel lang heb ik dat niet kunnen volhouden. Tom kwam zeer regelmatig naar mijn kot om mijn verdriet weg te nemen, om mijn hart en lijf te vullen met een warmte, om mij te veroveren.
En 't is hem gelukt. En hoe, jongens toch!
We schreven lange brieven naar elkaar, hij begon terug te studeren, ik ging naar het buitenland op stage, hij kocht mij een ring, we gingen op reis naar Kroatië, hij leerde me een andere Sofie kennen, eentje die ook rustig kon zijn, eentje die zich niet steeds (woordelijk) moest bewijzen.
Hij bleek een veel betere student te zijn dan dat iedereen dacht, ging ook op buitenlandse stage én ik moest hem bezoeken. Drie maanden zonder hem, bleek toch wat veel te zijn.Hij koos jobs uit die hem boeide en liet mij bloeien. We waren er bij als er vuurshows gegeven werden, hielpen mee een circusschool oprichten.
Hij wou met mij samenwonen, ook al kon ik niet koken. Dat gaf al eens vonken. Letterlijk én figuurlijk. We gingen nog meer op reis, we droomden van een lange reis. Tom jaagt zijn dromen na en een paar jaar later gingen we 6 maand op reis. Hij met daden en ik met woorden. We kochten daar een moto, vierden carnaval in Brazilië, trokken van hier naar daar,...Een aanrader zo'n reis. Hij behaalde ondertussen nog wat diploma's, we maakten nog een paar keer geweldig ruzie, Ik werd reisbegeleider en ging naar Molenbeek werken, een school mee verder opstarten.
Hij trok op roadtrip en ik werd zwanger (van hem hé). Ik leerde stikken. Hij fietsen maken. We gingen nog steeds naar optredens. Minder regelmatig. Zijn vrienden werden die van mij.
We kochten een huis (en kregen eerst Ida), hij verbouwde dit, ondertussen werd ik nog eens zwanger van Oscar. We verhuisden en ik werd nog eens zwanger van Jef.

En nu zit ik hier. Terug te zuchten.
Oh man. Hij zit onder mijn vel. Mijne Tom, al 12 jaar lang.

Meer van dat, alstublieft

(Disclaimer: dit is een redelijke subjectieve weergave. En hoewel ik mijn best heb gedaan om te informatie zo lief en foutloos weer te geven, kan ik niet verantwoordelijk gesteld worden voor eventuele meningsverschillen, trauma's of andere beschadigde consequenties. Voor eventuele opmerkingen of aanvullingen, gelieve te mailen. Waarvoor dank!)

maandag 16 november 2015

Blogger for Life, part III

Dames en heren,

zet u neer.
Geniet van deze stuk voor stuk prachtige creaties, allen met veel liefde, geduld en wat onzekerheid gemaakt. Dat laatste is nergens voor nodig...dat kan u na het zien van deze foto's alleen maar beamen.
U klikt op de link onder de foto en dan kom je op een (gast)blog terecht met alle info.
Echt alle info.

Ik zeg het u, die Annelies en Sarah, zijn organisatorische wonders.
U leest liever "den facebook", geen nood, daar is er de geweldige Eva om alles in goede banen te leiden.

Kortom,
zet u neer.
En Geniet.

Ohja en koopt een lotje. Of meerdere, dat mag ook.

Het Berrefonds en moeders voor moeders danken u!
(en ik ook wel een beetje)


Nele De Schepper


Ienemiene

_IMG_0188
StraightGrain


leven met Liv

IMG_3403
P'tits Monstres


Sarah

Bloggers For Life | Blush | Homemade Mini Couture
Juffrouw Kersjes


Toertjes en pateekes


Maanvin


Mamadammeke


Querida


Ohja en haast u, want volgende week is er weer meer van dit schoons!

woensdag 11 november 2015

Ken je dat gevoel?

Ken je dat gevoel dat je na een veel te korte nacht, heerlijk staat te douchen? Dat ge geniet van dat water op uw huid, dat de warmte alle slaperigheid uit je lijf spoelt. Dat ge één of ander mous'ke pakt, gekregen uit een of andere winkel waar ze producten verkopen met de naam "oriental dream" of "zensation" en waar de muziek gegarandeerd wat oosters geïnspireerd is? En ken je dan het moment waarop je gelukzalig zucht, tot je in de verte jouw kleinste koter hoort wenen? Ge bij uzelve denkt: van 5 minuten wenen is nog geen enkel kind gestorven,dus ge uw haar insopt en er plots een ander kind naast u staat met de mededeling dat hij naar "walet" moet (voor de niet verstaanders onder ons van het Oscar dialect: toilet) en tegelijkertijd heel uw badkamer onderpist en uw dochter die binnenstormt, valt in de plas pis...

Of herkent ge dit...ge moet iets dringend in orde maken voor een feest. En de kers op de taart moet uit uw printer komen, maar die inkt is op. Dus ge stuurt uw manlief naar de winkel. Fier als een gieter komt die thuis met een duopack cartridges, scheurt de verpakking open om dan te ontdekken dat het de verkeerde zijn. En ge had nog maar tien minuten.

Of het moment dat ge met uw kleinste zoon besloot pyjama-dag te houden. Gij draagt feitelijk geen pyjama's, maar ge hebt wel nog ergens een slaapkleed liggen. Door een nog teveel aan kilo's (vooral aan buik en gat) komt dat onzedelijk kort, maar hé uwe zoon weet dat toch nog niet. Ge geeft hem eten en net op dat moment leveren ze een pakje aan uw deur. Ge twijfelt maar denkt, ahneen als ik niet opendoe moet ik sebiet naar de winkel teruggaan, dus ge doet open en ge staat daar voor uw deur met uw onzedelijk kort slaapkleed, ondergoedloos en met een Jef die bij zijn boer ook nog kotst. Ge hebt uw nog nooit zo "ma flodder" gevoeld.

Awel dat gevoel had ge nu eens niet als ge dit kleedje maakte. Neen, want dat ging zoals een douchemoment uit de film, een steeds zelfmetinkvullende printer en onzedelijke korte slaapkleedjes aan een stel benen en lijf dat het hebben kan...Perfect dus


met een print die achteraan perfect doorloopt (allez de grijze streepjes toch)

compleet gevoerd voor de koudere dagen




De stof, het model,... allemaal op het lijf geschreven van uw dochter.

En oh boy, het is nog maar woensdag...wat gaat de rest van de week wel niet geven?

stof: bambiblauw
patroon: bonitajurk, La Maison Victor
biais: Veritas

maandag 9 november 2015

Berrefonds

Annelies had een geweldig idee, dat kon u al lezen.
Dat er prachtige dingen de komende weken gaan verschijnen, kan u hier ook volgen. (fb - pagina)

Ik engageerde me om iets te maken voor het Berrefonds, dat kon u ook al lezen.

Dat zoiets naaien niet simpel was, daar zijn getuigen van.

Ik wou eerst het kleinste wikkeldoekje maken, maar zelfs al typend komt het kiekevel weer opzetten. Ik kreeg het niet gedaan. Echt niet.
Het moeten afstaan van zoiets kleins voelt zeer onwezenlijk aan.

Ik raapte al mijn moed bij elkaar want als ik het al moeilijk had met dit te stikken, hoe moeten die ouders zich wel niet voelen als zo'n dekentje moeten gebruiken?
Het moest tot in de puntjes perfect zijn. Ik denk zelfs niet dat ik ooit langer deed aan het knippen, bedenken van stoffencombinaties en het ineensteken dan nu.

Want je wilt het beste voor zij die het beste niet lang hebben kunnen koesteren. Dat verdient toch enkel perfectie, niet?





Kijk eens ook bij: Lies - Jo - Sofie - Mieke - Fien - Nancy - Tine - Marjolein - Mieke, zij gingen ook aan de slag voor het Berrefonds

stof: remember me - Liesellove, fleece ook vandaar.
patroon: Berrefonds

dinsdag 3 november 2015

rimpelrokje...ofte het verhaal over ALS - DAN

Als Oscar een middagdutje wilt doen
Als Ida dat ook wilt doen
       of Als Ida haar rustig zelf kan bezig houden
Als Jef gegeten heeft
      of als Jef nog lang niet moet eten
Als ik zin heb om mijn machine boven te halen
Als de stof al geknipt is
Als de naalden van de overlock vervangen zijn
Als Tom niet thuis is
Als de tafel ontdaan is van al zijn etensresten
Als de grond onder de tafel ook ontdaan is van alle gemorste etensresten
Als Ida akkoord is met de stof
Als Oscar een lang middagdutje wilt doen
       of toch als Oscar een uurtje wilt rusten
Als Jef geen krampen heeft
Als er geen bezoek komt
Als er geen postbode aan de deur een klapke komt doen
Als ge u niet laat afleiden door de virtuele wereld
Als ge uw overlock installeert

Dan kan het zijn dat er een rimpelrokje van onder uw machine rolt.
Het is dan nog geen zekerheid, maar vandaag waren alle "alsen" voldaan en ge had er nog zin in ook.


op mina dotters wijze maar met voering. Ik ben nog niet helemaal overtuigd van de combinatie van de twee.

En met styling door uw dochter zelf. 
Die zowaar even haar BMX aan de kant zette, haar skinny jeans uittrok om haar innerlijke prinses compleet los te laten.

stof: art gallery, uit plaatselijk stoffenwinkeltje Juist gepast
elastiek: veritas

zondag 1 november 2015

smaken verschillen.

We kunnen daar uren over discussiëren, maar met een dochter als Ida in huis brengt het toch niet veel op.
Als ze van mij mag kiezen, echt kiezen, uit bijvoorbeeld je gehele stoffenkast, kiest ze er ZELF iets uit, ook al probeer je haar om te praten met andere stofjes, ideetjes. Haar idee blijft overeind, hoe hard je ook probeert.
Dan had je ze maar niet moeten laten kiezen, bedenkt ge u dan.
En ge onthoudt dat dan tot de volgende keer.

Zoals nu. Ida mag naar een verjaardagsfeestje en ze koos zelf het stofje uit. Ik maakte er een menina van, ideaal voor vijfjarige meisjes. Ik kocht wat schmink en hopla, Ida kan gaan feesten.

Het hoeft vandaag niet allemaal en altijd te serieus zijn hé :)


stof: soft cactus (de bloemen) 
knopen: veritas
patroon: menina uit Zo geknipt!

vrijdag 23 oktober 2015

het leven zoals het is

Het is niet allemaal reuzegeur en maneschijn. Het gaat hier niet over roze wolken of niet.
Het gaat er niet over of je al dan niet al eens fuckers dacht (eerlijk? Ik dacht nog nooit fuckers, maar mannekes, ik ken toch al wat alternatieven voor dit woord)
Het gaat niet over het groot gelijk halen. Of net weer niet.

ohneen het gaat over het dagelijks leven. En net gelijk het weer is dat al eens veranderlijk.
En hier ten huize 89 gaat dat als volgt.

Ida
mama, ik ga een liedje zingen maar gij kent dat niet dus ge moet niet zeggen of het goed is of mij verbeteren. Gewoon op het einde klappen. Gaat dat lukken?

(uw moeder zal maar eens juf zijn hé)
***
Jef weent.
Ida gaat naar hem toe. Als ik zeg, stoppen, dan moet je stoppen oké?
Jef blijft wenen
Mama, mag Jef al in de gang staan? Hij luistert niet naar mij.
(vierjarige die niet luisteren moeten we al eens in de gang zetten ;) )
***
Als mijn mama antwoordt met mmmm, dan luistert ze eigenlijk niet echt.
(lap betrapt)
***
- Ik ken een mopje
- (ohneen) Leuk, vertel eens
- Neen, gij eerst.
- Maar Ida ik ken geen mopjes
- ik eigenlijk ook niet.
En ze ligt kreupel.
***
Ida staat op met een geweldig ochtendhumeur.  Zagen, hangen, wenen,... U kent het wel. Zegt ze:
Mannekes, nu gaan we even stil zijn, ik ben nog moe. En ik moet straks naar school. En ik wil eigenlijk nog slapen. Maar Jef, gij zijt grappig hoor. Oscar kom eet je boterhammen op want jij moet naar moeke Hilde, met wie ga je spelen? (wacht niet op een antwoord) Mama, echt S. die draagt altijd over. Papa, mag ik nog een boterham. ik heb reuzegonger. Voor school moet ik echt wel wakker zijn want we gaan we buiten spelen. Straks komt Annelies mij halen. Oscar ga jij met Cas spelen?
Ik ga vandaag niet spelen met O. Neen. of toch wel,ik zie nog wel. Ja mama (voor ik iets kan zeggen) ik eet mijn korsten wel op. Maar voelt eens die zijn echt wel hard hoor. Mag ik ze dan laten liggen. of neen, ik neem ze mee voor de dieren op de boerderij, die moeten ook eten hebben,...
#waarisdiestopknop? #stilzijn?!?

Oscar
zindelijkheidstraining
Hij gaat in bad (ohneen we hebben geen bad meer, maar hij gebruikt graag nog het babybadje van Jef en dat zetten we in de douche, kwestie van een situatieschets te hebben)
Volgende conversatie/gebeurtenis speelde zich af:

- jongen, niet in bad plassen of kaka doen hé
- oh neen, oké
- neen, da's vies, ga dan maar op potje oké?
- ah oké (Oscar zegt heel graag ah oké)
2 minuten later
- MAMA, kaka doen
dus ik snel naar de badkamer om hem te helpen
- wil je op potje?
- neen, daar!
En naast het bad, wel nog in de douche, ligt een drol van jewelste. Echt. Kampioen in drollen draaien. Wat anders kon ik zeggen als
- Goed geluisterd jongen, maar de volgende keer ook niet in de douche kakken, oké?
- ah oké

zindelijksheidstraining part II
Oscar is zot van schieten. Hij schiet met zijn pop, mes en vork, beker, puzzels, tractors,...allez met alles wat hij kan vinden.
Oscar wil ook zeer graag schieten in een echt schietkraam. Maar dat mag hij maar doen als hij groter is, de Amerikaan.
Sinds hij op het potje gaat zeggen we steeds: amaai, jij  bent een grote jongen aan het worden.
Waarop hij zijn plasser nam en zei:
- schieten mama?

We werken eraan.

Ida en Oscar: slaaptraining
- mama, aap open
- neen, Oscar om 2 u 's nachts zijn de ogen van de aap gesloten
- ah oké (zei ik al dat Oscar dit graag zegt?)

- MAMA, AAP OPEN?
- neen, zoeteke, slaapt nog wat, mama gaat dat ook doen en Jef- en zusje?- ook jongen, iedereen slaapt. Het is pikkedonker buiten.- 3 en 5 en papa?mama telt samen met Oscar wie nog slaapt

- mamaatje, ik weet dat ik niet uit mijn bed mag komen, maar volgens mij is die aap kapot
- neen, Ida die aap is niet kapot. Hij gaat zijn ogen open doen, binnen een uur of twee
- duurt dat lang
- veel te kort als je het mij vraagt
- is dat lang?
- neen zoeteke, da's niet lang.

- Oscar, Oscar ben jij wakker?
- NEEN (ja bedoelt hij, een ja neen ruzietje volgt)
- Oscar, die aap is echt een slaapkop hoor. Die zijn ogen zijn nog ALTIJD dicht.
- ah oké

- MAMAAAAAAAAAAAAAAAAA hij is wakker.
-wie?
- ah die aap, jong (normaal berisping over het woord jong, de moed ontbrak mij)
- aha dan mogen jullie wakker worden
- yes (Oscar)
- eindelijk (Ida)

Ge zou het bijna vergeten dat er nog eentje is.
Bijna, want zie hier. Zijn eerste lachje was voor mij :)

dinsdag 20 oktober 2015

bloggers for life...part II

U kan alles volgen op facebook of via haar en zij wordt bijgestaan door haar.
kortom, als u nu beweert dat u nog nooit van "bloggers for life" hebt gehoord, wordt het tijd om wakker te worden. Het is nog veel te vroeg voor een winterslaap, me dunkt.

Het eerste doel werd gisteren voorgesteld.
Het berrefonds.

Het watte? Ik geef het toe, ik had er zelf nog nooit over gehoord, gelukkig bleek achteraf. Hoewel.
Het Berrefonds wil een steun zijn voor ouders die hun kindje verliezen tijdens  de zwangerschap of kort daarna. Jammer genoeg krijgen niet alle ouders de kans om iets tastbaars mee naar huis te nemen. Juist om deze reden is het fonds in leven geroepen. Voor het Berrefonds maakt het echter niet uit hoe kort of hoe lang ouders hun kindje hebben mogen koesteren. Zijn vinden dat alle mama's en papa's recht hebben op een mooie herinnering.
Het Berrefonds heeft daarom een herinneringsdoosje ontworpen. voor elk kindje is er een uniek doosje, afhankelijk van de situatie, mogelijkheden en wensen van de ouders. Dit kan gaan om een hand - en/of voetafdruk, dekentje, kledingstukje, haarlokje,kaarsje,...
Verder hebben zij ook een praatgroep voor de ouders, organiseren zij regelmatig bijeenkomsten.

U snapt het al, voor dit doel wordt er niet geveild. Er wordt gewoon gebreid of gestikt.
En ik engageerde mij hiervoor.
binnenkort kunt u zien wat.

Ohja ik ben niet alleen hé. Samen met Lies, Jo chapeau, Sofie, Mieke, Fien, Nancy, Tine, Marjolein en Mieke.

Maar alsof dat al niet heel mooi is, werd er nog gekozen voor een tweede goed doel. Dat leest u volgende week.




maandag 12 oktober 2015

bloggers for life

Op een doordeweekse septemberdag kreeg je een bericht waar je het begin van miste en het einde niet snapte.
Allez ge waart niet helemaal mee.
Gelukkig nodigde deze dame je uit in een select groepje, snapte jijzelf ineens de bedoeling en drukte je op een knop.
Ohja je was niet alleen.

Ahneen, Annelies kreeg immers 50 dames bijeen die hun goed hart tonen voor het goede doel..BLOGGERS FOR LIFE!


Hoe dat allemaal concreet in zijn werk gaat?
In de 4 weken voor Music For Life gaan we telkens een serie handgemaak moois aan u voorstellen op maandag. De eerste reeks aan te veilen stukken gaat dus van start op 16 november 2015. Voor de serie kan u van maandag tot en met vrijdag lotjes kopen aan 2 euro per stuk. Per lotje krijgt u een nummer. U koopt uiteraard zoveel lotjes als u zelf wil, voor zoveel stukken als u zelf wil, want meer lotjes zijn meer kansen! Hoera!
De tweede serie gaat dan van start op maandag 23 november, waar u dan opnieuw van maandag tot vrijdag tijd heeft om lotjes te kopen. Zo gaan we verder tot de week van 7 december. Tijdens Music for Life zelf gaat de trekking door en zal worden bekendgemaakt welke nummers hebben gewonnen. 

De bekendmaking van de stukken gaat telkens door hier  én op de blog van de maakster van het stuk in kwestie.

Wie doet er allemaal mee? 
Een divers aanbod van blogsters is dus ook een divers aanbod aan stukken. Voor ieder wat wils dus. 

U wil snel de deelnemers zien? Hou u alvast vast zo goed als u kan of ga zitten! Want deze lijst is er ene om U tegen te zeggen, it will blow you off your feet!

Annelies De Smedt: www.liezewiezewoes.blogspot.com
Marjolein Van Laere: www.flaflinko.wordpress.com/
Sarah Meinen (Frans): www.sarahfrans.blogspot.be/
Tine Busschaert: www.piepow.blogspot.be
Laura Bejinha da Lança: www.querida-jotixa.blogspot.be
An Kuppens: www.straight-grain.com
Karla Van Ruyskensvelde: www.karlablogt.blogspot.be/
Nancy Moerenhout: www.madelinne.com
Joke De Raedemaecker: www.paspelpoezen.wordpress.com/
Lieselot Schotte: www.ldotco.blogspot.be/
Lindsy Van Espen: www.stannel.blogspot.be/
Stephanie Braeckmans: www.juffrouwkersjes.blogspot.be/
Annelies Segers: www.fruitsdemere.blogspot.be
Hilde Vercauteren: www.hildeathome.blogspot.be/
Bianca Dewamme: www.misswobie.blogspot.be/
Marleen De Vriese: www.petrolandmint.blogspot.be/
Mamasha Gent aka Sharon Duverger: www.madebymamasha.blogspot.com
Nele De Schepper: blogloos but fabulous! We werken met guestblogs om deze dame haar creatie voor te stellen!
Annick Verschueren: www.myminniemie.blogspot.be
Lies Botterman: www.oontje.blogspot.com
Riet Van de Walle: www.levenmetliv.blogspot.be
An Vande Velde: www.jace-did-it.blogspot.be
Fien Debeurme: www.staruur.blogspot.be/

Welk doel we dan gaan steunen? En hoe gaat dat hier allemaal in zijn werk gaan?
Dat vertellen we de komende weken