schuldig verzuim

Ge schrijft dus ge wilt gelezen worden.
Want welk nut heeft schrijven anders op een blog? Dan had je jou evengoed in jouw dagboek kunnen uitleven.
Neen gij zijt het slag mens dat gelezen wilt worden.
Noem het een te strelen ego, noem het zoals je wilt.
Maar ge schrijft, graag, en wat je schrijft wilt ge delen.
Niet dat het hoogstaande zaken zijn die ge meemaakt.
Niet dat het sensationeel is wat ge doet,
maar gewoon.
Het moet eruit.

Zo nu ook weer, ge hebt de drang om hier vanalles neer te schrijven.
Over uw leven als uwzelve.

En hoe dat verloopt.
En hoe dat verloopt?

Deze ochtend vielen Jef en ik in slaap tegen 2 uur. Ik weet niet of ge de kans hebt gehad om tegen dat uur naar buiten te kijken. Ik dus wel, uitvoerig zelfs. Schone sterren dat er waren. Ik bedacht me dat ik, als Jef zo een nachtraaf blijft, ik misschien een cursus sterren lezen moet volgen. Kwestie van het noodzakelijke aan het nuttige te koppelen.
En toen begon het mij te dagen.

Waarom kon ik niet gewoon genieten van het rondstappen met Jef in mijn armen, over mijn schouder, tegen mijn borst?
Waarom had ik het gevoel dat ik ook nuttig bezig moest zijn?
Zijn die weken thuis niet net om daar allemaal van te genieten?
En ohja, ik doe dat. Het warme lijveke van Jef tegen het mijne voelen, samen in de zetel liggen snoezen, draagdoekwandelend naar de bakker gaan, ik geniet ervan.
Maar toch voel ik me schuldig.
En dat is jammer.
De mensen vragen me, gaat het met drie? En dan voel ik het weer. Een ambetante maagknoop die mij niet toelaat te zeggen als het niet gaat, want mensen horen dat niet graag, maar ook niet om overdreven toe te geven dat het gaat en het loopt en het draait, want mensen verwachten precies dat het niet gaat.

Terwijl ik onrustig in slaap viel in de zetel, ja met Jef op mij want die jongen slaapt anders niet (en ik dus ook niet) en terug wakker werd was het 6u. Tijd om te eten,voor hem  en te douchen voor mij
Vemeldde ik erbij dat onze badkamer overliep?
Ik maakte Tom, Ida en Oscar wakker. In de chaos van de overgelopen douche hebben Ida en Oscar elkaar aangevallen. Met woorden maar ook met daden. Zo zijn ze wel.
Ze kregen eten, Ida eet tergend traag, Oscar vliegensvlug. Tegen dat Tom en ik gedouched waren, de badkamer gedweild, tafels opgeruimd, kwam Annelies toe om Ida mee te nemen naar school, vertrok Tom naar zijn school en stapte ik met oscar naar zijn onthaalmoeke.
En Jef. Die weende, kakte de boel onder, gaf drie keer over op mij in de draagdoek op weg naar het onthaalmoeke van Oscar.

En nu zit ik hier. Het is negen uur. Jef is eindelijk in een diepe slaap gevallen, ik heb mij nog eens kunnen douchen, mijn strijk staat te lachen naar mij, ik moet dringend eens kijken voor een trouwoutfit voor dit weekend, mijn huis ligt erbij als een puinhoop en we hebben vanavond bezoek.

En ik bedacht me: Geniet kind, want voor ge het weet is deze fase voorbij en vergeet ge dat het af en toe ook echt gewoon blijten is, zo kinderen krijgen.*


*ik schrijf om gelezen te worden. Maar zou het jammer vinden moesten mijn woorden tegen mij gebruikt worden. Want meestal ben ik perfect gelukkig :)