perfectie

Bestaat niet beweert u, ge zijt mis. Compleet mis.
Ik zie de perfectie elke dag lopen. Stappen. Schrijden. Als ik mijn trein neem richting Brussel.
Op't perron.

Samen met mij ziet iedereen haar lopen. Een schoon madam. Meer een dame. Echt schoon. Perfect.
Steeds op hoge hakken. Nooit vuile schoenen. Kunt ge het u al inbeelden? Haar haar in een klein staartje. Al een heel jaar is dat staartje even kort. Geweldig toch?

Als ze de wagon binnenkomt, houdt iedereen zijn adem in. Alle mannen smachten naar haar. Hopend dat ze bij hen komt zitten. Sommigen trekken hun buik in, andere maken opvallend luide moppen en nog andere halen plots een blitse ipad tevoorschijn.

De vrouwen houden ook hun adem in. Een jaloerse adem. Uiteraard. Zo zijn wij vrouwen. En we maken een hele to do lijst om er ook zo uit te zien. Perfect.

Hoe perfect kunt ge zijn?

Nu komt ze bij mij. Ik hou mijn adem ook in. En kijk via het raam naar haar. Ziet dat ze dat ziet dat ik haar in het oog hou...
Ze belt. Met haar perfecte stem lacht ze om deugenieterij van hare Matisse. En vraagt ze aan Julie om alvast de dingen die ze nodig hebben om wafels te bakken klaar te zetten.

Een zucht van kweenie wat gaat door heel onze wagon. Ze ziet er niet perfect ook, ze doet ook de perfecte dingen van een moeder.
Toeme zeg.
Ik zucht ook. Jaloers.Ik geef het toe.

Ik lach ne keer naar haar. Uiteraard lacht ze terug. Dat doen immers perfecte vrouwen, moeders,...

Ze bukt zich om haar gsm weg te stoppen in haar tas.

En dan zie ik het.
een grijs haar dat staalhard uit haar staartje kwam piepen.

En ik zuchtte nog eens. Maar van opluchting.
Tot op heden bestaat perfectie niet.

Z.A. Van Elders