Pagina's

vrijdag 19 januari 2018

Het GEVECHT

Hij zit in de zetel. Kijkt lachend rond, hoort niet echt meer wat ze zeggen maar kan goed doen alsof. Of niet en de anderen doen alsof ze het niet doorhebben dat hij er geen jota van hoort.
Hij steekt een hapje in zijn mond. Of net naast. Mij kan het niets schelen maar hij krijgt er wel een opmerking over. Smalend gelach. Alsof hij nog maar 2 jaar is. Mocht hij nog maar 2 geweest zijn, had hij waarschijnlijk billenklets gekregen. Want in de tijd dat hij 2 was, was dat de pedagogische gang van zaken. Maar hij is geen 2. Dus hij krijgt geen billenklets maar wel hoongelach te horen. Hij weet niet wat hij het ergste vindt. Hij kijkt rond en lacht net iets minder uitbundig.
De volgende horde die hij moet nemen is eten. Met mes en vork. En zonder morsen, dat laten zijn omstaanders duidelijk horen. Meermaals zelf.
Hij prik heel traag en gericht in het vlees. Zijn vingertoppen worden wit met rood. Hij moet kracht zetten om zijn vork te krijgen precies waar hij het wil. Kracht die hij net niet meer heeft.
Alweer een opmerking. Deze keer over het tempo van eten. En dat hij toch vroeger zo ne beir was. En dat hij een heel leger kon verslaan in eten. Hij lacht. Hoort niet wat de anderen zeggen. Of net wel. En laat het over zich komen. Ik weet niet wat het ergste is.
Hij kan niet meer hetzelfde, hij hoort en ziet niet meer hetzelfde. Hij is niet meer dezelfde. Hij is oud geworden. En daar vindt hij niets aan.
Hij verliest zijn kracht, zijn trots, zijn zelfstandigheid. Hij krijgt er bibberende handen, oncontroleerbare winden en een hoop opmerkingen voor de in de plaats.

Hij levert een gevecht dat hij sowieso verliest. En hij weet dat. Dat maakt hem nog het meeste kwaad. Hij kan niet tegen zijn verlies.

Wie wel?

***

#oudworden (reeks geschreven voor mijn grootouders)

6 opmerkingen:

  1. Oh... wat mooi geschreven... ik had er donderdag nog een gesprek over met de buurman: hij wordt binnenkort 80 en heeft het er moeilijk mee. Hij kan elke dag minder en bovendien begint zijn vrouw te dementeren. Ik heb hem uitgenodigd voor een tas koffie, met melk, zonder oordelen...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. prachtig! En helemaal waar. Alsof je als ouder wordende mens weer als een kind kan behandeld worden...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat schrijf je dat mooi en zo vol gevoel.

    BeantwoordenVerwijderen