een stukske proza...of poging tot

Ge hebt normaal andere dingen te doen. Op dit uur van de dag is dat in pedagogische verantwoord taalgebruik coachen. Het komt er op neer kinderen die op een fout spoor zitten weer recht te laten rijden. Of gewoon eens samen een oefening te lezen. Of haar even bezig te laten zijn met haar dagdromen. Of in het slechtste geval niet snappen wat er aan de hand was en proberen daar achter te komen. Meestal probeert ge dat laatste voor te zijn. Meestal lukt dat ook. Maar af en toe niet. Maar ge hebt al wat ervaring opgebouwd en ge kent al wat trucjes die ge dan kunt toepassen.
Vandaag doet ge iets helemaal anders.

Ge kunt niet zeggen dat het onvoorbereid was. Maar als ge een zeer kritische geest had gehad, had ge nu toch meer de gevolgen geweten. Dat wist ge dus niet.
Ge stelt het volste vertrouwen in de andere mens zijn kunnen. Net zoals ge hoopt dat mensen ook het volste vertrouwen hebben in uw kunnen.

Ge laat u voeren naar een andere plek. Eén waar ge in uw fantasie andere gedachten over hebt dan wat de realiteit u aanbiedt. Die fantasie wordt gespekt door impressies die ge opdoet via de televisie. Liefst via niet kritische geladen programma's, cliché beelden of zo hard net geen cliché te willen tonen beelden. En uw eigen geest.
Ge maakt er in uw hoofd graag een verhaal van.

Ge schrijft u in. Ge laat u de weg tonen ook al kent ge hem al. Mensen die behulpzaam zijn laat ge dat ook graag zijn. Ge voelt u daar niet slecht of dom door. Maar behulpzaam op uw manier.
Ge krijgt een andere tenue, passend bij het werk dat moet verzet worden.

Ge krijgt vragen voorgeschoteld die meermaals bestempeld worden als vooronderzoek. In uw fantasie worden vooronderzoek degelijk, professioneel, discreet en doordacht gevoerd. De realiteit is dat iedereen uw antwoorden kan horen, ge op geen enkel moment het gevoel hebt dat het vuur aan uw schenen wordt gelegd. Figuurlijk. Maar had het letterlijk geweest men had u kunnen helpen. Hoopt ge. Ge denkt nog bij uzelf als dit afgerond is, zeg ik er iets van. Maar ge weet al na het bedenken van die zin dat ge dat niet doet. In plaats daarvan lacht ge ne keer vriendelijk naar de vooronderzoeker en ge hoopt van ganse harte dat die haar werk graag doet maar dat ze op geen enkel moment denkt dat ze het ook goed doet.

Ge wordt alweer weggevoerd naar een plek waar er een eigen verhaal geschreven wordt maar ge hebt besloten u te houden aan de harde realiteit. Ge wordt ook wat zenuwachtig want hier lopen mensen rond die op het middaguur niet besluiten te eten zoals gij normaal besluit te doen op het middaguur. Hier lopen mensen rond waar menige serie zijn licht al op wierp, maar de mensen die gij ziet lopen lijken in de verste verte niet op die van de series. En ge vindt dat een geruststelling.

Net zoals ge het een geruststelling vindt dat niemand loopt te schreeuwen. Niet dat ge dat op voorhand bedacht had maar het flitste toch door uw hoofd.

Ge wordt voorgesteld aan iemand wiens naam ge nu al vergeten zijt, maar die dat hoogstwaarschijnlijk geen bezwaar vindt. Ze stelt u nog wat vragen, alvorens verder aan het werk te gaan. Ge ziet hem ook. Gelukkig. Hij moet het immers doen.

En dan ziet ge niets meer. Ge probeert uw ogen te openen maar dat blijkt lastiger te zijn als verwacht.
Wanneer ge ze uiteindelijk terug opendoet zij ge op een andere plaats. Ge hoort naast u iemand vragen stellen. Ge probeert te antwoorden maar uw mond zegt andere dingen dan de antwoorden die klaar zitten in uw hoofd. Ge kunt uiteindelijk antwoorden maar blijkt dat de vragen worden gesteld aan iemand anders. Ge voelt een lichte braakneiging opkomen maar die wordt onderdrukt.
Niet door u zelve.


*ge had zin om eens iets te schrijven. Maar geen paniek. Het naaien zal spoedig hervat worden en het overnemen van het schrijven ;)