jarig zijn is reuzefijn (part 2)

of toch niet.

17 mei was Oscar jarig. Mijn zoon. Mijn knuffelbeest. Mijn wriemelkont. Mijn ikeetallesop. Mijn ikhebaltientandendusikkanookechtallesopeten. Mijn ikstapoveralnaartoemaarlaatmijnhandennietlosenzogeraakikoveralwaarerietsomteetenis. Of zelfs aan alles wat niet om te eten is.

Ik ben er zot van.
Serieus. Hoe hij zich tegen mij nestelt, hoe hij goedgezind wakker wordt. Al werken we keihard aan het langer slapen dan 5u aan één stuk. Dat laatste is geen succes. Slapen. Daar heeft hij geen tijd voor. Midden in de nacht kan hij gerust zitten spelen in zijn bed, vertelt hij ongelooflijke verhalen, "springt" en trekt hij aan zijn bed (dat vanachter tegen ons bed staat) zodat wijlen ook wakker zijn om ervan te "genieten". Om dan na een uur (als we sjans hebben) of 2 uur terug in slaap te vallen. Met de lach op zijn gezicht. Of ten minste dat denken we want mijnheer steekt zijn poep in de lucht om te slapen.

Maar kijk, die zoon van mij kreeg geen feest.
Nieje. Wij zijn verhuisd. En we zijn nog aan het verbouwen.

Want wijlen kochten dit

En dat veranderde langzaamaan naar dit. Langzaamaan. Da's zoals in 3 jaar. Toen besloten ewa financiële diensten dat we tijd genoeg gekregen hadden en dus moesten we verhuizen. Of boete betalen.

In 3 jaar tijd braken we gans onze gevel en achterbouwen af. We kuisten al die stenen en metsten dan, met die stenen, weer de gevel op (met isolatie, kijk maar naar ons dak, daar zie je het aan, voor al wie van ongelovige Thomas speelt). 

We groeven funderingen, bouwden een nieuwe achterbouw. In't strak. Zetten gans de binnenkant in ruwe muur en begonnen opnieuw: elektriciteit, water, vloerverwarming, ventilatie, isolatie,en nog wat dingen op tie

Ik schrijf hier we, maar eigenlijk feitelijk deed Tom bijna alles. Zelf. Serieus, die kan dat. Of die zegt toch dat hij het kan en ik geloof dat. Want ik kan daar niets van (buiten stenen kuisen)

En dat allemaal kwam tot zijn einde. Eindelijk. 

De keuken wordt op dit moment afgewerkt, de vloeren zijn geschuurd, de ramen zijn geboend, het stof is opgezuigd,...

En toen staken wij ons leven in dozen.

Overal waar ge kijkt, ziet ge dozen en zakken, en nog meer dozen en dan nog een paar lege dozen. Want na het inpakken komt het uitpakken en alles een juiste plek geven.

 

En daarom kreeg mijn allerliefste, coolste, meest geweldige zoon geen feest (maar wel een nieuw huis)