Voila en we zijn vertrokken.
Gisteren was het mijn vuurdoop bij de tetterende tiretten. Een naaiclub in Dendermonde. Vorige week telt effe niet mee. Dus mijn vuurdoop. We waren met een zevental madammen.
Een paar kende ik al, anderen niet.
Vorige week kreeg ik van Anneleen een voeldoekje voor Ida. En ik dacht: dat moet ik ook kunnen. Els legde me uit hoe ik doekjes aan elkaar moest naaien (schoon kanten naar binnen) dus kon ik thuis alleen aan de slag.
Dus begon ik eraan, zonder voorbereiding. Mijn ogen goed de kost geven en voila dit is het resultaat:
Niet helemaal hoe het hoort. Het is kleiner uitgevallen dan verwacht. En het origineel heeft een tutdraadje. Bij mij zit dat aan de binnenkant.
Het toenaaien kon mijn machine niet aan dus...met de hand.
Maar kijk door de foutjes heen en we kunnen zeggen: de eerste keer is niet de laatste. Toch?
Al doende leert men. Oefening baart kunst. Als er een schaap over de dam is volgen er meer (met vallen en opstaan). etc. etc. Eenmaal besmet met het 'naaivirus' zal je vanzelf beter worden!
BeantwoordenVerwijderenVeel naaiplezier,
Groetjes,
Patricia.