over dekentjes

en warmte en babyvoeten en liefde en cadeautjes.

Als er iemand geboren wordt en echt waar, die vrienden van ons die kunnen er wat van, dan probeer ik steeds (ik schreef, PROBEER) met iets zelfgemaakt langs te gaan.
De ene keer lukt dat al beter dan de andere keer.

Soms maak je iets voor een meisje maar blijkt het eerder voor een Siamese tweeling te zijn.

Soms denk je: ik ga dat nog vlug maken maar komt dat op het to do lijstje

En soms geef je het ewa later af, maar zijn de vrienden in kwestie daar ook nog content mee. (of ze maken dat u toch wijs en wie zijt gij om hen tegen te spreken?) Zo ging het met Thuur.

Maar soms gaat alles perfect en kan je dat afgeven op't juiste moment.
Kaartje 's ochtends in de bus, toevallig een bijpassend stofje in de kast (mmm is dat zo toevallig als die kast uitpuilt?) en dan tegelijkertijd slapende kinders (da's dus al, werkelijk waar, deze vakantie 3 keer gebeurd) en men krijgt dit...

Echt waar, na 3 jaar stikken heb je ze laten maken en dan stikt ge ze nog verkeerd.

enkel iets zelfgemaakt durf ik niet goed, dus koop ik ook steeds in de winkel waar ik ook beter aandelen van zou kopen ;)